Πλέον

-Γιατί κατσούφιασες?
-Σκέφτομαι, έχω προβλήματα μικρέ μου Νετούρ.
-Ακόμα προβλήματα έχεις παππού? Μα τι μπορεί να σε απασχολεί πλέον?
-Πλέον? Τι παει να πει πλέον?
-«ΠΛΕΟΝ» πάει να πει πως είσαι πλέον ένας γέρος, ακανόνιστου σουλουπίου, με τεράααστιους κύκλους γύρω από τα μάτια, μπαστούνι και σκουριασμένες ιδέες.
-Κι όμως, με απασχολούν πράγματα, με προβληματίζουν. Εσύ για παράδειγμα μικρέ μου Νετούρ. Πως μπορείς, πως αντέχεις να είσαι τόσο κυνικός ακόμα δεν έκλεισες έναν μήνα ζωής?
-Χα. Έρμε παππού. Πόσο πίσω έχεις μείνει? Μα άρχισα τα ιδιαίτερα «συμπεριφοράς» από τη στιγμή που γεννήθηκα! Δεν θυμάσαι? Η κόρη σου και ο γαμπρός σου αποφάσισαν να με θωρακίσουν με όσα εφόδια μπορούν προκειμένου να μπορέσω να αντεπεξέλθω στις αντιξοότητες αυτής της τόσο ρευστής πραγματικότητας στην οποία με έφεραν στη ζωή! Διαφορετικά –λένε- δεν θα καταφλερω να επιβιώσω.
-Μα μικρέ μου Νετούρ! Είναι δυνατόν να μιλάς έτσι? Που είναι η αθωότητα σου, η γλυκύτητα, το άδολο παιδικό σου βλέμμα?
-Παππού σύνελθε! Γίνεσαι γραφικός και δεν αντέχω!
-Ίσως παιδί μου να φταίει το χάσμα γενναίων. Ίσως να έχεις δίκιο, να έχω μείνει πίσω. Δεν πειράζει όμως, εγώ ήθελα απλά να σε πάρω να πάμε μια βόλτα. Έξω έχει λιακάδα και μια βόλτα στο πάρκο θα μας φτιάξει τη διάθεση.
-Από πότε έχεις να πας στο πάρκο παππού?
-Χρόοοονια. Από τότε που ήταν η μανούλα σου μικρή.
-Δεν υπάρχει πάρκο παππού. Μας τελείωσε το πάρκο! Δεν είχε να προσφέρει τίποτα σε μας τους νέους πλέον. Πού χρόνος για πάρκα, βόλτες και ανοησίες!
-Μα το πάρκο παιδί μου είναι υγεία! Ξεγνασιά, πάρε-δώσε με τη φύση, το χώμα!
-Πάππου κάνε μου τη χάρη, με καθυστερείς. Η ώρα πέρασε και έχω μάθημα με την κυρία Ντελέντ σε 5 λεπτά.
-Ω…χίλια συγγνώμη. Δεν ήθελα να σε καθυστερήσω! Πηγαίνω. Χαιρετισμούς στη δασκάλα σου, την κυρία Ντελέντ. Καλό μάθημα μικρό μου. Τι μάθημα είπαμε σου κάνει αυτή η κυρία καλέ μου Νετούρ?
-«Η χρησιμότητα της λοβοτομής στην τρίτη ηλικία» είναι το μάθημα που μου κάνει παππού. Και δεν θέλω να χάσω λεπτό! Πρέπει να προχωρήσω γρήγορα στα σημαντικά κεφάλαια και τις εφαρμογές!
-Καλέ μου Νετούρ…….

Παρα-φύση

-Ε α να χαθείτε πια.
Που τα ‘χετε ρημάξει όλα.
Δεν φτάνει που πετάω 37 ώρες μέχρι να βρω λουλούδι σε αυτό το λιβάδι, αυτό το μοναδικό που υπάρχει είναι εντελώς μεταλλαγμένο και μάλιστα με τον χειρότερο τρόπο!
Γιατί βρε?
Τι σας έφταιξα?
Μα δεν βλέπεται την ταλαιπώρια μου? Τη θλίψη, την απελπισία μου? Τον κόπο ζωγραφισμένο στα έρμα, τα πρόωρα γερασμένα μάτια μου?
Ένα λουλουδάκι έψαχνα και μπροστά μου βρέθηκε αυτό το τέρας της φύσης! Δεν φτάνει που αντί για πέταλα έχει ολόκληρα καρότα…Τι άλλο θα δω πια η έρμη η μέλλισα!

-Όπα ρε φίλε! Για μένα λες?
-Ωχ, μιλάς κι όλας?
-Σώπα! Εδώ μιλάς εσύ! Α να χαθείς δεν ντρέπεσαι λιγάκι!
-Μα σας παρακαλώ κύριε…
-Βρε άντε από δω που θα μας πεις και «τέρας της φύσης»! Έχεις κοιτάξει ποτέ τα μούτρα σου στον καθρέφτη? Που ‘ν’ τα πόδια σου βρε? Στα ‘φαγε η μαρμάγκα? Το κεντρί σου το είδες ποτέ που είναι σαν πινέζα φελλοπίνακα?
-Με προσβάλετε κύριε!
-Βρε ουστ από δω που σε προσβάλουμε κι όλας! Αναγκαστήκαμε και μεταλλαχτήκαμε για πάρτη σου και θα έρθεις να μας την πεις κι όλας!
-Για πάρτη μου?
-Ναι ρε, για πάρτη σου! Πάνε δες βρε την κεφάλα σου! Που σου ‘χουν φυτρώσει δυο λαγουδίσια αυτιά μέχρι εκεί πάνω!
-Μπαρδόν?
-Βρε ουστ βρεεεεεεεεεεεεεε….να χαθείς να χαθείς. Μια καλή κουβέντα δεν θα ακούσω από κανέναν!

"Ευ πίνειν"

-…εντάξει, νομίζω πως υπερβάλεις λίγο.
-Όχι, καθόλου. Είναι μια μορφή τέχνης με μέλλον. Και ιδιαίτερη πρωτοτυπία θα έλεγα.
-Τέχνη? Μα δεν πρόκειται για τέχνη!
-Πως! Για τέχνη πρόκειται. Αφενός διεγείρει τις αισθήσεις, αφετέρου επιδρά διαφορετικά, ανάλογα με τον αποδέκτη, την γνώση του πάνω σε αυτήν... Και επιδρά πάντα. Είτε έτσι είτε αλλιώς.
-Είσαι υπερβολική.
-Κι όμως. Το «πίνειν» είναι τέχνη φίλε μου. Το «ευ πίνειν» δε, μεγαλείο. Απλά δεν το καταφέρνουν πολλοί. Όποιοι όμως το καταφέρνουν, μιλάμε για υψηλή τέχνη.
-Ε καλά τώρα. Μάλλον είμαστε σε φάση «να ‘χαμε να λέγαμε». Είναι και αργά, μείναμε και μόνοι εδώ στο παμπ…έξω κρύο, σπίτι μοναξιές…
-Μέγα λάθος! Όταν καλέ μου υπάρχει υπόβαθρο, σωστή επιλογή και σωστός καταμερισμός στο χρόνο της πόσης, γίνονται ως και θαύματα. Καθαρό ποτήρι, φρέσκος πάγος, σωστό διάλυμα…θερμοκρασία…Χα! Απίθανο! Γουλιά με τη γουλιά και αρχίζεις να κεντάς το μεγαλείο!
-Ρε συ κοπελιά, πόσα έχεις πιει απόψε?
-Δώδεκα μέτρησα. Ίσως και να μου ξέφυγε κάποιο. Γιατί?
-Ε, προσπαθώ να καταλάβω.
-Μπα, μην το κουράζεις, δεν θα καταλάβεις ποτέ.
-Σοβαρά? Μα κι εγώ πίνω και το μόνο μεγαλείο που κέντησα ως τώρα είναι…
-Φτωχέ μου ναύτη! Με μπίρες και κερασμένα σφυνάκια σε άπλυτα ποτήρια πώς να βρεις μεγαλείο? Εδώ μιλάμε για γεύσεις! Για συνδυασμούς! Για ΤΕΧΝΗ που γεννάει όλες τις υπόλοιπες τέχνες! Έχεις ακούσει ποτέ συγγραφέα σωστά πιωμένο πως μιλάει για το νέο του μυθιστόρημα? Έχεις ακούσει ποτέ μουσικό σωστά πιωμένο να προβάρει την νέα του έμπνευση? Έχεις δει ποτέ προσχέδια σωστά πιωμένου ζωγράφου?
-Γιατί εσύ έχεις δει?
-Βεβαίως! Μα πως είναι δυνατόν να είσαι τόσο ανόητος? Δεν βλέπεις? Είμαι μια γοργόνα! Είμαι το αποκύημα της έμπνευσης όλων αυτών που σου περιγράφω τόση ώρα. Και όλα αυτά χάριν του «ευ πίνειν»!
-Αααα μάλιστα! Ε πες το έτσι καλέ να καταλάβω! Γοργόνα λοιπόν! Τώρα εξηγούνται όλα!
-Εεεεεμ…τι σου λέω!-Τι να μου πεις? Κι εγώ που εδώ και ώρες νόμιζα πως συνομιλούσα με τη σαρδέλα στο πιάτο με την ποικιλία μπίρας…!!